Een optometrist bezoekt een zorginstelling en onderzoekt een cliënt genaamd Kevin. Kevin heeft een visuele en verstandelijke beperking en communiceert met pictogrammen. De begeleider denkt dat Kevin niet kan lezen.
Als optometrist binnen de visueel meervoudig beperkte doelgroep zie ik al 20 jaar lang de meest wonderbaarlijke dingen. Mensen blijven me verbazen, keer op keer. Zo ook tijdens mijn recente bezoek aan een zorginstelling ergens in Nederland. Ik werd gevraagd om een cliënt te onderzoeken die, volgens de begeleiding, alleen kon communiceren met behulp van pictogrammen: simpele plaatjes. Al snel kwam ik erachter dat er meer was dan wat er op het eerste gezicht leek. De cliënt, laten we hem Kevin noemen, leek op het eerste gezicht een typische cliënt binnen mijn doelgroep. Hij had moeite met oogcontact en leek niet te reageren op mijn vragen. Maar toen ik de letterkaart pakte, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Kevin begon te lezen. Hij las langzaam en met horten en stoten, maar hij las. De begeleider, die er naast stond, keek met open mond toe. Ze had nog nooit gezien dat Kevin kon lezen. Dit was een van die momenten die mijn werk zo bijzonder maken. Het moment waarop je iemand helpt om een verborgen talent te ontdekken. Het moment waarop je de wereld van een cliënt een stukje groter maakt. De moraal van dit verhaal is simpel: onderschat je cliënten nooit. Zelfs als ze een verstandelijke beperking hebben, kunnen ze nog steeds over verrassende vaardigheden beschikken. Het is onze taak om die vaardigheden te ontdekken en te stimuleren. Deze ervaring met Kevin heeft me weer eens laten zien hoe belangrijk mijn werk is. Ik help mensen niet alleen om beter te zien, maar ook om hun volledige potentieel te bereiken.
Deze ervaring heeft me geleerd dat we onze cliënten nooit mogen onderschatten. Iedereen heeft het potentieel om te leren en te groeien. Het is onze taak om ze daarbij te helpen.